Τα παιδιά που δεν μπορούν να ελέγξουν τις παρορμήσεις τους, ένα κοινό χαρακτηριστικό της ΔΕΠΥ, μπορεί να διατρέχουν μεγαλύτερους κινδύνους που αφορούν στην υγεία, την κοινωνική ζωή και το έγκλημα ως ενήλικες, σύμφωνα με μια νέα μελέτη.

Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι τα προβλήματα προσοχής και συμπεριφοράς στην παιδική ηλικία συνδέονταν με λιγότερα χρήματα, χαμηλότερες εκπαιδευτικές επιδόσεις και χειρότερη υγεία στην ενήλικη ζωή, σε σύγκριση με τα παιδιά που μπορούσαν να ρυθμίσουν τη συμπεριφορά τους.

«Η ικανότητα να ελέγχει κανείς την προσοχή και τη συμπεριφορά του είναι μια θεμελιώδης δεξιότητα στη ζωή, η οποία υποστηρίζει την ευημερία και την προσαρμογή σε διάφορους τομείς», δήλωσε ο επικεφαλής ερευνητής Andrew Koepp, από το τμήμα ανθρώπινης ανάπτυξης και οικογενειακών επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Τέξας.

«Αυτά τα ευρήματα ενισχύουν την ιδέα ότι τα χαρακτηριστικά και οι εμπειρίες στην παιδική ηλικία επηρεάζουν τους ανθρώπους στην ενήλικη ζωή και ότι οι δεξιότητες που μαθαίνονται στην παιδική ηλικία, είναι θεμελιώδεις για την επιτυχία στη ζωή», πρόσθεσε ο Koepp.

Ο Koepp και οι συνεργάτες του συνέλεξαν δεδομένα για περισσότερα από 15.000 άτομα που συμμετείχαν στην Εθνική Μελέτη Παιδικής Ανάπτυξης του Ηνωμένου Βασιλείου. Οι συμμετέχοντες ζούσαν στην Αγγλία, τη Σκωτία ή την Ουαλία, γεννήθηκαν στη διάρκεια μίας εβδομάδας το 1958 και παρακολουθήθηκαν μέχρι την ηλικία των 42 ετών.

Οι ερευνητές συνέλεξαν επίσης δεδομένα για σχεδόν 1.200 συμμετέχοντες στην Αμερικανική Μελέτη Πρώιμης Παιδικής Φροντίδας και Ανάπτυξης Νέων, οι οποίοι γεννήθηκαν το 1991 σε 10 νοσοκομεία στις Ηνωμένες Πολιτείες και παρακολουθήθηκαν μέχρι την ηλικία των 26 ετών.

Οι συμμετέχοντες και στις δύο μελέτες, οι γονείς τους και οι δάσκαλοί τους ρωτήθηκαν πολλές φορές σχετικά με την παρορμητικότητα, την απροσεξία και την υπερκινητικότητα των παιδιών στο σπίτι και στο σχολείο. Μερικά από τα πιο παρορμητικά παιδιά είχαν διαταραχή ελλειμματικής προσοχής/υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ) ή άλλα προβλήματα. Ως ενήλικες, οι συμμετέχοντες απάντησαν σε ερωτήσεις σχετικά με τη ζωή τους, συμπεριλαμβανομένης της εκπαίδευσης, της σταδιοδρομίας, των οικονομικών και της σωματικής και ψυχικής τους υγείας.

Και οι δύο μελέτες διαπίστωσαν ότι τα παιδιά με πολλά προβλήματα προσοχής, συμπεριλαμβανομένου του κακού ελέγχου των παρορμήσεων, τα πήγαν χειρότερα ως ενήλικες σε όλες τις κατηγορίες που αξιολογήθηκαν. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι τα προβλήματα προσοχής προέβλεπαν χαμηλότερο μορφωτικό επίπεδο και τα προβλήματα παρορμητικότητας προέβλεπαν μεγαλύτερη συμμετοχή στο σύστημα ποινικής δικαιοσύνης.

Η ομάδα του Koepp σημείωσε ότι η ηλικία κατά την οποία εμφανίστηκαν τα προβλήματα συμπεριφοράς, δεν επηρέασε τους κινδύνους στην ενήλικη ζωή.

Η μελέτη παρέχει ισχυρές ενδείξεις για την αυξημένη ευαλωτότητα των παιδιών με προβλήματα προσοχής και συμπεριφοράς σε προβλήματα στην ενήλικη ζωή.

Υπογραμμίζει επίσης τη σημασία της ανάπτυξης τεκμηριωμένων παρεμβάσεων για να βοηθηθούν τα παιδιά και οι έφηβοι με προβλήματα προσοχής και παρορμητικότητας να αξιοποιήσουν πλήρως τις δυνατότητές τους στην ενήλικη ζωή, σημειώνουν οι ερευνητές.

Οι γονείς πρέπει να γνωρίζουν ότι παρά τον αυξημένο κίνδυνο, τα περισσότερα παιδιά με προβλήματα προσοχής και συμπεριφοράς δεν είχαν σοβαρά προβλήματα στην ενήλικη ζωή.

«Για παράδειγμα, το 95% όσων είχαν προβλήματα προσοχής και συμπεριφοράς στην παιδική ηλικία δεν είχαν προβλήματα με το νόμο. Η δική μας έρευνα σε καναδικά δείγματα δείχνει ότι πολλά παιδιά με ΔΕΠΥ ευημερούν στην ενήλικη ζωή» τονίζουν.

Ο Δρ. Ken Duckworth, επικεφαλής ιατρός της Εθνικής Συμμαχίας για την Ψυχική Ασθένεια, είπε ότι ενώ ο ανεπαρκής έλεγχος των παρορμήσεων μπορεί να είναι ένας παράγοντας που διαμορφώνει τη συμπεριφορά των ενηλίκων, η μελέτη δεν έλαβε υπόψιν έναν πιο σημαντικό παράγοντα πρόβλεψης της συμπεριφοράς των ενηλίκων, το τραύμα που υπέστησαν κατά την παιδική ηλικία.

Ο Duckworth ανέφερε τη μελέτη Childhood Adverse Experiences του 1998, η οποία διαπίστωσε ότι η έκθεση ενός παιδιού σε τραύμα, αύξανε τον κίνδυνο για προβλήματα υγείας, εθισμό και άλλες συνέπειες στην κοινωνική ζωή.

«Το τραύμα θα μπορούσε να ευθύνεται για κάποιο υποσύνολο προβλημάτων συμπεριφοράς αυτών των παιδιών», είπε.

Αν και δεν θα έχουν προβλήματα ως ενήλικες όλα τα παιδιά με προβλήματα συμπεριφοράς, ο Duckworth πιστεύει ότι η έγκαιρη διάγνωση και θεραπεία του παιδιού σας μπορεί να βοηθήσει.

Η ψυχοθεραπεία ή η διαλεκτική συμπεριφορική θεραπεία μπορεί να διδάξει τρόπους αντιμετώπισης.

Δείτε τη συνέχεια του άρθρου στο 0nmed.gr