Οι έρευνες έχουν δείξει ότι τα αρσενικά διαφέρουν από τα θηλυκά ως προς την εμπειρία του πόνου, αλλά μέχρι τώρα κανείς δεν γνώριζε το γιατί.

Γιατί άνδρες και γυναίκες αντιλαμβάνονται διαφορετικά τον πόνο
Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου Επιστημών Υγείας της Αριζόνα, είναι οι πρώτοι που εντόπισαν λειτουργικές διαφορές μεταξύ των δύο φύλων στους υποδοχείς πόνου, τα εξειδικευμένα νευρικά κύτταρα που παράγουν πόνο.

Τα ευρήματα υποστηρίζουν την εφαρμογή μιας προσέγγισης βασισμένης στην ιατρική ακριβείας, που θεωρεί το φύλο του ασθενούς θεμελιώδες για την επιλογή της θεραπείας για τη διαχείριση του πόνου.

«Η εργασία αποτελεί βήμα μεγάλης προόδου στην κατανόηση του τρόπου με τον οποίο μπορεί να παράγεται ο πόνος σε άνδρες και γυναίκες», δήλωσε ο Frank Porreca, διευθυντής έρευνας του Κέντρου για τον Πόνο και τον Εθισμό στο πανεπιστήμιο, καθηγητής και αναπληρωτής επικεφαλής του τμήματος φαρμακολογίας στο UArizona College of Medicine-Tucson.

«Τα αποτελέσματα της μελέτης μας ήταν εντυπωσιακά συνεπή και υποστηρίζουν το συμπέρασμα ότι οι υποδοχείς πόνου, τα θεμελιώδη δομικά στοιχεία του πόνου, είναι διαφορετικά στα αρσενικά και στα θηλυκά. Αυτό δίνει την ευκαιρία να αντιμετωπίσουμε τον πόνο εξειδικευμένα και ενδεχομένως καλύτερα στους άνδρες ή στις γυναίκες».

Ο Porreca και οι συνεργάτες του εστίασαν τη μελέτη τους στη διεγερσιμότητα των κυττάρων των υποδοχέων του πόνου που βρίσκονται κοντά στο νωτιαίο μυελό στα γάγγλια της ραχιαίας ρίζας. Όταν οι υποδοχείς του πόνου ενεργοποιούνται από βλάβη ή τραυματισμό, στέλνουν ένα σήμα μέσω του νωτιαίου μυελού στον εγκέφαλο που έχει ως αποτέλεσμα την αντίληψη του πόνου. Οι υποδοχείς πόνου προσαρμόζουν την αντίδρασή τους στον τραυματισμό.

Για παράδειγμα, το άγγιγμα μιας σόμπας που καίει, είναι ένα υψηλής έντασης ερέθισμα, ενώ το τρίψιμο του κολλάρου του πουκάμισου σε ένα ηλιακό έγκαυμα στο σβέρκο, είναι χαμηλής έντασης. Και τα δύο όμως προκαλούν την αντίληψη του πόνου.

Στις περιπτώσεις τραυματισμού, όπως είναι το ηλιακό έγκαυμα, τα φάρμακα κατά του πόνου, συμπεριλαμβανομένων των μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων, όπως η ιβουπροφαίνη, δρουν ομαλοποιώντας την οδό ενεργοποίησης των υποδοχέων του πόνου, εμποδίζοντας έτσι τον πόνο που παράγεται από ερεθίσματα χαμηλής έντασης, όπως το τρίψιμο του ρούχου στο έγκαυμα.

Σε συνέχεια προηγούμενων ερευνών σχετικά με τη σχέση χρόνιου πόνου και ύπνου, οι απροσδόκητες διαφορές μεταξύ των δύο φύλων, οδήγησαν τον Porreca να επιλέξει δύο ουσίες, την προλακτίνη και την ορεξίνη Β, για την παρούσα μελέτη.

Η προλακτίνη είναι μια ορμόνη που είναι υπεύθυνη για τη γαλουχία και την ανάπτυξη των ιστών του μαστού, ενώ η ορεξίνη είναι ένας νευροδιαβιβαστής που συμβάλλει στην εγρήγορση. Τόσο η προλακτίνη όσο και η ορεξίνη έχουν πολλές άλλες λειτουργίες που τώρα ανακαλύπτουν οι επιστήμονες.

Δείτε τη συνέχεια του άρθρου στο onmed.gr.