Το τρέξιμο δεν είναι ένα καινούργιο χόμπι για μένα, καινούργιο είναι ότι το έχω πάρει στα σοβαρά και τρέχω συστηματικά. Αποφάσισα να ξεφορτωθώ τα παλιά «βαρίδια» και τις συνήθειες που τίποτα δεν μου προσφέρουν πια και να ξεκινήσω νέες που συμβαδίζουν με τη γενικότερη φιλοσοφία μου.

Έβαλα σκοπό μου να μην πάρω ούτε ένα κιλό, οπότε άρχισα να τρέχω κάθε δεύτερη μέρα. Πολλή άθληση, καλό αγχολυτικό, λίγο παρόρμηση, ξεκινάω από το κέντρο της Αθήνας – όπου μένω – και φτάνω μέχρι το Φάληρο, τον Ταύρο, το Ψυχικό…, όπου με βγάλουν ο δρόμος και τα πόδια μου!

Η εμπειρία μου αποκάλυψε πολλές ευχάριστες εκπλήξεις – χωρίς να σημαίνει ότι ζούμε σε μια πόλη με υποδομές που κάνει την άθληση έξω εύκολη υπόθεση. Το αντίθετο θα έλεγα. Οι Αθηναίοι όμως αποδείχθηκαν πολίτες σε δράση και γι΄ αυτό τους αξίζουν πολλά εύσημα. Δεν περίμεναν να φτιαχτούν οι ποδηλατόδρομοι για να κάνουν το ποδήλατο τρόπο ζωής ούτε να φτιαχτούν τα πεζοδρόμια για να το ρίξουν στο τρέξιμο – το οποίο παρεμπιπτόντως είναι το πιο οικονομικό σπορ: Φοράς ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια (ένα τουλάχιστον όλοι έχουμε) και έξω από την πόρτα. Τώρα, άμα έχεις και ένα smartphone στο μπράτσο, ποιος σε πιάνει: μουσική, καθοδήγηση και personal training, όλα δωρεάν! Χλιδή!

Τις φωτό που συνοδεύουν αυτό το κείμενο της τράβηξα ένα βράδυ της περασμένης εβδομάδας την ώρα που είχα βγει για τρέξιμο. Σε αυτές τις βόλτες έχω τον χρόνο να ξαναθυμηθώ αγαπημένες γωνιές της πόλης, να διαπιστώσω πόσο γλιστράνε οι κόκκινες πλάκες των πεζοδρομίων, να μαγευτώ – για άλλη μια φορά – από την ομορφιά της Ακρόπολης που ενώ ξέρω ότι θα τη δω, ανυπομονώ και όταν τελικά ξεπροβάλλει από μία στροφή, η υπερηφάνεια ξεχειλίζει μέσα μου.

Στο εξωτερικό πάντα ζήλευα την ξεγνοιασιά με την οποία οι άνθρωποι αθλούνται μέσα στην πόλη τους, στα πάρκα, στις πλατείες, στις παραλίες κ.λπ. Εδώ μέχρι πρόσφατα είχαμε μια συστολή σε αυτό το θέμα, ντρεπόμασταν. Ευτυχώς είναι κάτι που αλλάζει και αυτό θα φέρει και άλλες αλλαγές.

Οι Βραζιλιάνοι τρέχουν κάθε πρωί τα χιλιόμετρα τους στην παραλία της Κοπακαμπάνα. Εχουν έναν υπέροχο, μεγάλο, ασφαλή δρόμο ειδικά διαμορφωμένο για τρέξιμο, σχεδιασμένο από τον Roberto Burle Marx με υπέροχα ασπρόμαυρα μοτίβα σαν κύματα. Κατά μήκος μάλιστα των τεσσάρων χιλιμέτρων του φιλοξενούνται πανέμορφα γλυπτά γνωστών καλλιτεχνών.

Αν και το Ρίο ντε Τζανέιρο είναι μια πόλη με πολλά προβλήματα, αυτός ο δρόμος προσφέρει μια διέξοδο, μια εκτόνωση, στην καθημερινότητα των Βραζιλιάνων. Το ίδιο συμβαίνει στις περισσότερες πρωτεύουσες του κόσμου. Πώς να ξεχάσω στη Βουδαπέστη το τρέξιμο κατά μήκος του Δούναβη επάνω σε ειδικό τάπητα; «Θέλω και στην Αθήνα μας τέτοιο» σκέφτηκα με παράπονο.

Εμείς εδώ, έχουμε την τύχη να κάνουμε ποδήλατο, να αθλούμαστε, να τρέχουμε ανάμεσα σε αρχαία και μνημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς και εξεπέραστης αισθητικής. Έχω την τύχη να τρέχω διαδρομές γεμάτες από Ιστορία και μαζί με το σώμα μου να «γυμνάζω» τα μάτια μου και την ψυχή μου.

Είμαι σίγουρος ότι όλα θα γίνουν όπως πρέπει. Έχουν αρχίσει και άλλάζουν οι αντιλήψεις. Οι Αθηναίοι σεβόμαστε περισσότερο από ποτέ την πόλη μας, την χώρα μας και τον ίδιο μας τον εαυτό. Κάθε φορά που είμαι εκεί έξω, δεν είμαι μόνος. Είναι και άλλοι πάρα πολλοί που χαίρονται την πόλη μας και το σώμα τους με τον ίδιο τρόπο. Και όλοι περιμένουμε υπομονετικά, τα ίδια πράγματα. Αυτά που μας αξίζουν:

Θέλουμε ποδηλατόδρομους. Θέλουμε λωρίδες για τρέξιμο. Και πεζοδρόμια χωρίς λακούβες. Και τουλάχιστον ένα-δύο από τα στάδια να δοθούν στον κόσμο ώστε να αθλείται.
Δεν είναι πολλά...
S