Το προγαμιαίο συμβόλαιο, το κεφάλαιο παιδί και όλα όσα πρέπει να προσέξει κανείς.

Ο Stan Tatkin είναι θεραπευτής ζευγαριών, του οποίου το τελευταίο βιβλίο, In Each Other's Care, είναι ένας οδηγός για τις συγκρούσεις στη σχέση και πώς μπορούν τα ζευγάρια να τις ξεπεράσουν. Χωρίζει τα προβλήματα των ζευγαριών σε διαρθρωτικά και δομικά. Τα διαρθρωτικά ζητήματα είναι εκείνες οι συνθήκες που δημιουργούν οι ίδιοι οι σύντροφοι. Σε αυτά περιλαμβάνονται ορισμένες συνθήκες που φαίνονται εκτός του ελέγχου του ζευγαριού, αλλά δεν είναι.

Υπάρχουν όμως και τα δομικά ζητήματα, τα οποία κανείς εκτός του ζευγαριού δεν μπορεί να λύσει. Ένας θεραπευτής μπορεί να βοηθήσει δύο ερωτικούς συντρόφους να κατανοήσουν την κατάσταση, αλλά η κατάσταση πιθανότατα δεν μπορεί να αλλάξει, επειδή η ίδια η δομή είναι το πρόβλημα. Ας δούμε ποια είναι αυτά.

«Οι συνθήκες που δεν ελέγχονται από εμάς, μας κρατούν σωματικά χωρισμένους»
Όταν οι σύντροφοι δεν μπορούν να είναι μαζί στο ίδιο μέρος λόγω συνθηκών που δεν είναι υπό τον έλεγχό τους, όπως στρατιωτικές αποστολές, περιοδείες τραγουδιστών ή δουλειές και καταστάσεις που απαιτούν ξεχωριστές συνθήκες διαβίωσης, ο ένας ή και οι δύο σύντροφοι είναι πιθανό να παραπονεθούν για την απόσταση, και αυτό μπορεί να γίνει ένα χρόνιο πρόβλημα που οδηγεί σε δυσαρέσκεια.

Ορισμένες από αυτές τις συνθήκες προκύπτουν αργότερα στη σχέση και δεν μπορούν να ελεγχθούν στην αρχή. Κάποιες συνθήκες υπάρχουν από την αρχή και «αναβάλλονται» προς μελλοντική επίλυση, καθώς οι σύντροφοι ελπίζουν ότι οι συνθήκες θα αλλάξουν τελικά. Κάποιοι πιστεύουν ότι μπορούν να διαχειριστούν την απόσταση μόνο και μόνο για να ανακαλύψουν τελικά ότι είναι ανυπόφορη. Άλλοι πάλι θα ξεκινήσουν οικογένειες υπό αυτές τις συνθήκες και θα διαπιστώσουν ότι έχουν προσθέσει άλλο ένα δομικό πρόβλημα που δεν μπορεί να επιλυθεί.

«Ο ένας θέλει παιδί, ο άλλος όχι»
Το πρόβλημα της ύπαρξης ενός συντρόφου που θέλει παιδί και ενός άλλου που δεν θέλει, εμπίπτει στη διαρθρωτική κατηγορία, διότι το «δεν θέλω» και το «δεν μπορώ να ζήσω μαζί του» μπορεί να έχουν την ίδια βαρύτητα. Αν το «δεν μπορώ να ζήσω χωρίς να κάνω παιδί» συναντά το «δεν μπορώ να ζήσω με το να κάνω παιδί», είναι ένα πολύ σημαντικό πρόβλημα. Κανένα από τα δύο δεν είναι σωστό ή λάθος - αλλά δομικά, δεν μπορούν να συνυπάρξουν, τουλάχιστον όχι αρμονικά.

«Ο ένας είναι μονογαμικός, ο άλλος όχι»
Τα ανθρώπινα όντα είναι, από τη φύση τους, μη μονογαμικά. Μπορούμε να επιλέξουμε τη μονογαμία, αλλά καλύτερα να έχουμε έναν καλό λόγο για να το κάνουμε. Όπως τόσες άλλες ανθρώπινες ορμές, η λίμπιντο αυξάνεται και μειώνεται κατά τη διάρκεια της ζωής. Ορισμένοι αριθμοί νευροπεπτιδίων και ορμονών οδηγούν σε μια πιο φυσική ευκολία όσον αφορά τη μονογαμία, ενώ άλλοι μπορεί να μας ωθούν να αναζητούμε περισσότερους από έναν συντρόφους. Τα ζητήματα προσωπικότητας καθώς και τα ζητήματα προσκόλλησης σχετίζονται με τη μονογαμία.

Ανεξάρτητα από αυτούς τους παράγοντες, δεν υπάρχουν σωστές ή λάθος, καλές ή κακές επιλογές. Ωστόσο, αν οι σύντροφοι διαφωνούν σε αυτό το επίπεδο, θεωρούμε ότι αυτό αποτελεί αιτία διακοπής της σχέσης. Αυτό σημαίνει μόνο ότι οι σύντροφοι πρέπει να βγάλουν από το «τραπέζι» αυτό το ζήτημα, αλλιώς δεν μπορούν να είναι μαζί χωρίς να κινδυνεύουν με προβλήματα στη συνέχεια.

Το πιο δύσκολο πράγμα για τους συντρόφους και για τους κλινικούς γιατρούς που εργάζονται με ζευγάρια που αντιμετωπίζουν εμπόδια σχέσης, όπως αυτό, είναι να πείσουν και τους δύο συντρόφους να είναι απόλυτα ειλικρινείς μεταξύ τους. Δεν μπορεί να υπάρχει καμία αμφιβολία, τουλάχιστον στην αρχή. Και οι δύο πρέπει να είναι πολύ σαφείς ως προς το πού στέκονται και γιατί.

Είναι δυνατόν οι άνθρωποι να αλλάξουν τη στάση τους καθώς προχωρούν στη ζωή τους; Η απάντηση είναι φυσικά. Αυτό είναι διαφορετικό, ωστόσο, από το να δείχνουν δύο ερωτικοί σύντροφοι διαφορετικές κατευθύνσεις από την αρχή. Τα πάντα μπορούν να επαναδιαπραγματευτούν στην πορεία.

«Και οι δύο απατήσαμε τους πρώην μας και τώρα δεν εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλον»
Οι σύντροφοι που έχουν απατήσει ο ένας τον άλλον έχουν παράσχει αποδείξεις ότι είναι cheaters. Δεν μπορούν να αρνηθούν ή να απορρίψουν τις αποδείξεις. Αν επίσης είπαν ψέματα στους πρώην συντρόφους τους και έχουν και οι δύο αυτή την πληροφορία, αυτό δημιουργεί επίσης αποδείξεις που κανείς δεν μπορεί να απορρίψει. Παρ' όλες αυτές τις αποδείξεις, τα ζευγάρια πάνε για θεραπεία ζευγαριών συχνά παραπονούμενα ότι έχουν πρόβλημα εμπιστοσύνης, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα δομικό πρόβλημα που δημιούργησαν οι ίδιοι.

Υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ της υποψίας και των αποδείξεων. Χωρίς αποδείξεις, οι υποψίες ενός ατόμου πρέπει να διερευνώνται με προσοχή. Η χρόνια καχυποψία μπορεί να υποβαθμίσει σοβαρά την εμπειρία ασφάλειας του ζευγαριού - και προς τις δύο κατευθύνσεις. Ορισμένοι άνθρωποι διατηρούν τις υποψίες λόγω άλλων παραγόντων που υπάρχουν στη σχέση - όπως η έλλειψη διαφάνειας, η έλλειψη γνώσης ή κατανόησης του άλλου. Εάν ο «ύποπτος» σύντροφος δεν γνωρίζει τις σιωπηρά σηματοδοτούμενες απειλές του προς το αίσθημα ασφάλειας που αισθάνεται ο άλλος, είναι φυσικό να αισθάνεται διωκόμενος και άδικα κατηγορούμενος. Ο «ύποπτος» σύντροφος μπορεί επίσης να φέρει αναμνήσεις από προηγούμενες προδοσίες, που είτε τις έζησε προσωπικά είτε τις παρατήρησε μεταξύ των γονέων του. Και υπάρχει και η κλασική κατάσταση προβολής, κατά την οποία ο ύποπτος σύντροφος είναι ο ίδιος ένοχος προδοσίας ή σκέφτεται κάτι τέτοιο.

Οι αποδείξεις, ωστόσο, είναι το παν. Από τη στιγμή που κάποιος πιάνεται να λέει ψέματα, να αποκρύπτει σημαντικές πληροφορίες ή να εξαπατά, κάθε καχυποψία είναι πλέον και για πάντα δικαιολογημένη, επειδή υπάρχουν αποδείξεις για το γεγονός του ψέματος και της εξαπάτησης.

Δείτε τη συνέχεια του άρθρου στο queen.gr